بیماری که شخص بد حجاب از آن رنج میبرد!!

آزادی زن در خودآرایی و به نمایش گذاشتن جلوه های زنانه باعث افراط در تجمّل و توجّه به زیباییهای ظاهری می شود و این توجه افراطی، می تواند بروز اختلالهای روانی را در زن در پی داشته باشد.

پوشش و حجاب به دلیل اینكه نقش اساسی در متعادل كردن غریزه ی خود نمایی و تبرّج زن دارد، عامل مهمی برای جلوگیری از بخش بزرگی از پریشانی ها و دغدغه های فكری زن به شمار می آید؛ زیرا آزادی زن در خودآرایی و به نمایش گذاشتن جلوه های زنانه در بین جامعه، باعث افراط در تجمّل و توجّه به زیبایی های ظاهری می شود كه این توجه افراطی، می تواند بروز اختلالهای روانی را در زن در پی داشته باشد.

محققان علوم رفتار در تحلیل خودنمایی بیمارگونه و برخی ناهنجاریهای پوششی برخی افراد معتقدند وقتی زن، بی حجاب و با ظاهری پر اطوار در بین مردان ظاهر می شود، ممكن است عده ای او را مورد تحسین و تكریم (ظاهری) قرار دهند. به همین دلیل وی همواره سعی می كند وضع ظاهری خود را طوری قرار دهد كه بیشتر مورد پسند آنها قرار گیرد.

این كارشناسان با اشاره به آثار آغاز این رویه اخلاقی افزودند: معمولاً این گونه زنان و دختران برای اینكه محبوبتر شوند، هر روز وقت زیادی را صرف آرایش و تقلید از مدهای جدید می كنند. این روند، می تواند ناراحتیهای روانی زیادی را برای آنان ایجاد كند. نگرانی از اینكه ممكن است همیشه كارها به دلخواه پیش نرود، باعث بروز مشكلاتی برای آنها می شود. برای مثال این تصوّر كه آیا با صرف این همه وقت و هزینه ی مالی توانسته اند نظر دیگران را به طرف خود بكشند و مورد پسند آنان شوند یا به عكس، مورد تمسخر و تحقیر آنان هستند، می تواند همواره ذهن آنها را به خود مشغول كند و آنها را به انسان هایی نگران تبدیل سازد.

محققان به این نكته هم اشاره كردند كه دلیل بعدی كه می تواند بر نگرانی آنها بیفزاید، این تصور است كه هر لحظه رقیبی زیباتر از راه برسد و همچنین دلیل دیگری كه باعث ناراحتی برای آنها می شود، این است كه می بینند به مرور زمان از زیباییشان كاسته می شود و زنان جوانتر و زیباتر جای آنها را می گیرند و نقش آنها را در ربودن دل ها كمتر می كنند. آنها برای اینكه در این رقابت، ضعف خود را جبران كنند، دست به كارهای مختلفی می زنند؛ یعنی تنوع طلبی بیشتر در لباس، آرایش، جلوه گری و خودآرایی كه البته نتیجه ی چندانی برایشان ندارد و آنها در مانده تر می سازد زیرا از شخصیت محكم درونی برخوردار نبوده اند و همواره هدفشان جلب رضایت ظاهری بوده است.

محققان در ادامه به این نتیجه اشاره كردند كه هنگامی كه یك زن در اثر آزادی در خودآرایی و جلوه گری به چنین احساسی رسید، به زودی متوجه می شود كه در این رقابت، دیگر توان مقابله با زنان زیبا و جوان را ندارد، با گذشت زمان و مسن شدن این احساس تلخ در او بیشتر می شود؛ زیرا می بیند همان افرادی كه چندی پیش خریدار به جهت دسترسی آسان و جلوه گری های زنانه اغراق شده اطراف او بودند، دیگر حاضر نیستند با او رفت و آمد داشته باشند و بهای چندانی به او نمی دهند. این مرحله ایست كه زن دچار افسردگی و اضطراب می شود و از تنظیم امور شخصی و اجتماعی خود درمانده می شود و اگر پذیرای واقعیت نباشد حتی گاه دیده شده كه دست به خودكشی می زند.

در همین زمینه نویسنده ی كتاب چهره ی عریان زن می نویسد: زیبایی، به نمایش برجستگیهای بدن و آرایشی كه اضطراب درونی و فقدان اعتماد به نفس را پنهان می كند، نیست؛ بلكه پیش از هر چیز مدیون قدرت تفكر، سلامت و كمال نفس است. چه بسیار دخترانی كه به سبب شوق دستیابی به نشانه های مقبول زیبایی و زنانگی، به اختلالات روانی و اضطراب های گوناگون مبتلا شده اند. گمان و تصور یك دختر این است كه زندگی و آینده اش به اندازه ی بینی و یا خمیدگی مژههایش بستگی دارد، تا آنجا كه حتی یك میلیمتر كوتاهی طول مژه نیز می تواند به مسئله ای جدی و بحرانی واقعی در زندگی او تبدیل شود.

واقعیت این است كه وقتی زن تمام زیباییهای خود را در معرض تماشای عموم قرار داد، دیگر چیزی برای جلب نظر ندارد و براساس قانون عرضه و تقاضا، ارزش خود را از دست خواهد داد. در حالی كه به گواه روانشناسان و محققان علوم رفتاری بر اساس یك منطق تجربی و عقلانی رعایت پوشش مناسب سبب افزایش زیبایی زن می شود.